Intro
Gosse gaat z’n aangifte inkomstenbelasting doen en ik kijk over z’n schouder mee. Afreizen naar de Achterhoek dus en als je daar bent moet je je kans grijpen! Want het is daar prachtig en bovendien kan je vanuit Vorden heel veel kanten op. Nu willen we eindelijk eens een keer over de Holterberg lopen.
De voorspelling is ook prima, het gaat hard waaien. Een buitenkans dus! Kijken hoe ons tentje zich houdt! In 2005 zijn we vanwege een aangekondigde storm die de Franse westkust zou teisteren naar Honfleur gereden. Eind 2006 zijn we in een tochtgat op Exmoor, Engeland, gaan staan. Nu kunnen we gewoon in Nederland terecht.
Gosse gaat z’n aangifte inkomstenbelasting doen en ik kijk over z’n schouder mee. Afreizen naar de Achterhoek dus en als je daar bent moet je je kans grijpen! Want het is daar prachtig en bovendien kan je vanuit Vorden heel veel kanten op. Nu willen we eindelijk eens een keer over de Holterberg lopen.
De voorspelling is ook prima, het gaat hard waaien. Een buitenkans dus! Kijken hoe ons tentje zich houdt! In 2005 zijn we vanwege een aangekondigde storm die de Franse westkust zou teisteren naar Honfleur gereden. Eind 2006 zijn we in een tochtgat op Exmoor, Engeland, gaan staan. Nu kunnen we gewoon in Nederland terecht.
Het ontstaan van de heuvels van de Veluwe en de Holterberg
Het ijs drukte vanuit het noorden stenen en zand naar het zuiden voor zich uit. Zo zijn de heuvels van de Veluwe en de Holterberg ontstaan. Tussen de heuvels door stroomden riviertjes naar het zuiden. Die brachten het smeltwater van de gletsjer naar zee. Ook op de plaats waar nu de rivier de IJssel stroomt was er zo'n smeltwaterrivier. Die stroomde van noord naar zuid. Wel gek, omdat tegenwoordig de IJssel juist van zuid naar noord stroomt.
Reuzen op de Holterberg
Toen de mensen nog niet wisten dat de heuvels van de Holterberg ontstaan zijn door ijsgletsjers, die stenen en zand voor zich uit schoven, werden er allerlei ideeën bedacht over het ontstaan van die heuvels.
We weten dat er vroeger mensen waren die in reuzen geloofden. Die zouden het zand van de Holterberg hier naartoe gebracht hebben. Het is een mooi verhaal, een mythe, maar je moet het maar niet geloven, want het is niet waar.
Het ijs drukte vanuit het noorden stenen en zand naar het zuiden voor zich uit. Zo zijn de heuvels van de Veluwe en de Holterberg ontstaan. Tussen de heuvels door stroomden riviertjes naar het zuiden. Die brachten het smeltwater van de gletsjer naar zee. Ook op de plaats waar nu de rivier de IJssel stroomt was er zo'n smeltwaterrivier. Die stroomde van noord naar zuid. Wel gek, omdat tegenwoordig de IJssel juist van zuid naar noord stroomt.
Reuzen op de Holterberg
Toen de mensen nog niet wisten dat de heuvels van de Holterberg ontstaan zijn door ijsgletsjers, die stenen en zand voor zich uit schoven, werden er allerlei ideeën bedacht over het ontstaan van die heuvels.
We weten dat er vroeger mensen waren die in reuzen geloofden. Die zouden het zand van de Holterberg hier naartoe gebracht hebben. Het is een mooi verhaal, een mythe, maar je moet het maar niet geloven, want het is niet waar.
Zaterdag 1 maart 2008
’s Ochtends geven we het tentje een dikke aai over de gestroomlijnde bol, goed gedaan jochie! Om de Holterberg over te steken volgen we het Pieterpad. Makkelijk, kaarten hoeven we zo niet te kopen.
De wind blijft de hele dag pittig stevig. Daarmee kan je goed lopen, maar een voor ons onverwacht aspect is dat je het bulderen ook de hele dag in je oren hoort. Een koffiebreak in Laren is dan ook welkom, even andere geluiden in de oren. We informeren voorzichtig wat er met het pand van de ouders van Mans Smeenk is gebeurd, diagonaal aan de overkant van het café. Verkocht aan een nichtje van me, zegt de eigenaar. Mans ken ik nog van de interim opdracht bij de Mulderije Groep in Zutphen.
Naast ons in het café zit een groep die het Pieterpad als ‘section hikers’ doet. Dat principe kennen we, zo doen wij het Trekvogelpad. Maar deze groep loopt twee keer per jaar en dan ben je toch gauw een jaar of twaalf bezig. Erg vinden ze dat niet, het gaat hen erom de groep weer te ontmoeten, samen iets te doen en dat dan weer als excuus voor de borrel.
De section hikers gaan er niet ver na Laren vanaf, wij gaan door. Net voor de A1 vinden we een bankje waar we even gaan zitten. Zo gezeten zien we een bordje wat verwijst naar de kantine in de schuur. Al met al heel subtiel gebracht, als je niet op het bankje gaat zitten zie je het niet. Blijkt top te zijn, heerlijk weer even uit de wind en er is een koffieautomaat. De eigenaar komt ons even gedag zeggen en vertelt ons zijn motivatie om zo’n plekje te creëren: ‘we hebben zelf het Pieterpad gelopen en misten toch plekken om even uit te rusten en even een kopje koffie te doen. Dat willen we hier zonder commercieel bezig te zijn bieden’. Het boerderijhondje is het er helemaal mee eens, een beet in mijn kuit bevestigt dat.
’s Ochtends geven we het tentje een dikke aai over de gestroomlijnde bol, goed gedaan jochie! Om de Holterberg over te steken volgen we het Pieterpad. Makkelijk, kaarten hoeven we zo niet te kopen.
De wind blijft de hele dag pittig stevig. Daarmee kan je goed lopen, maar een voor ons onverwacht aspect is dat je het bulderen ook de hele dag in je oren hoort. Een koffiebreak in Laren is dan ook welkom, even andere geluiden in de oren. We informeren voorzichtig wat er met het pand van de ouders van Mans Smeenk is gebeurd, diagonaal aan de overkant van het café. Verkocht aan een nichtje van me, zegt de eigenaar. Mans ken ik nog van de interim opdracht bij de Mulderije Groep in Zutphen.
Naast ons in het café zit een groep die het Pieterpad als ‘section hikers’ doet. Dat principe kennen we, zo doen wij het Trekvogelpad. Maar deze groep loopt twee keer per jaar en dan ben je toch gauw een jaar of twaalf bezig. Erg vinden ze dat niet, het gaat hen erom de groep weer te ontmoeten, samen iets te doen en dat dan weer als excuus voor de borrel.
De section hikers gaan er niet ver na Laren vanaf, wij gaan door. Net voor de A1 vinden we een bankje waar we even gaan zitten. Zo gezeten zien we een bordje wat verwijst naar de kantine in de schuur. Al met al heel subtiel gebracht, als je niet op het bankje gaat zitten zie je het niet. Blijkt top te zijn, heerlijk weer even uit de wind en er is een koffieautomaat. De eigenaar komt ons even gedag zeggen en vertelt ons zijn motivatie om zo’n plekje te creëren: ‘we hebben zelf het Pieterpad gelopen en misten toch plekken om even uit te rusten en even een kopje koffie te doen. Dat willen we hier zonder commercieel bezig te zijn bieden’. Het boerderijhondje is het er helemaal mee eens, een beet in mijn kuit bevestigt dat.
Holten is in de ban van het motorcrossen. En daar gaan ze erg ver in. We horen eerst langdurig motoren. Daarna zien we mensen die daar naar toe willen. Kreupelen, blinden, armen van geest. Allemaal gaan ze voor de gehelmden met crossmotoren. Andersom werkt het net zo. Ben je lelijk en impotent, koop een helm en een motor voor tussen je benen. En huur een weilandje.
Heer, ik ben helaas geen Twent ik ben van Holten
Zoon, dan houd jij vast van motorcross
Heer, waarom zijn mijn hoofd en helm versmolten?
Zoon, het spijt me, je hebt geen hersenen maar mos.
Mos kan je ook op andere manieren exploiteren. Dat denken we in ieder geval als we af gaan op het uiterlijk van de ober in het plaatselijke Italiaanse restaurant, Altamura. We bekijken en tellen z’n sieraden. We vorsen de kolossale klok aan z’n pols. We denken na over de functie van z’n sik, de brillantine en over waarom de stad Altamura nu net in de hiel van Italië moet liggen. En heel voorzichtig, maar je weet het nooit, komt de gedachte in ons op dat hier met geweld, of de dreiging daarmee, geld verdiend wordt.
Maar zijn vrouwelijke Italiaanse collega compenseert dat volledig en het eten is prima. De wijn trouwens ook en dat verleidt ons tot een doorsteekstruintocht dwars over de braakliggende velden terug naar Camping, je raadt het nooit, De Holterberg. Karin maakt zich ernstige zorgen: ‘lijken wij nu niet op die gehelmde monsters? Hebben wij nog wel enig respect voor de natuur? Vinden we de camping wel op deze manier’? Net voordat ik ‘drie keer ja’ wil roepen, grijpt het prikkeldraad me in de ballen.
Heer, ik ben helaas geen Twent ik ben van Holten
Zoon, dan houd jij vast van motorcross
Heer, waarom zijn mijn hoofd en helm versmolten?
Zoon, het spijt me, je hebt geen hersenen maar mos.
Mos kan je ook op andere manieren exploiteren. Dat denken we in ieder geval als we af gaan op het uiterlijk van de ober in het plaatselijke Italiaanse restaurant, Altamura. We bekijken en tellen z’n sieraden. We vorsen de kolossale klok aan z’n pols. We denken na over de functie van z’n sik, de brillantine en over waarom de stad Altamura nu net in de hiel van Italië moet liggen. En heel voorzichtig, maar je weet het nooit, komt de gedachte in ons op dat hier met geweld, of de dreiging daarmee, geld verdiend wordt.
Maar zijn vrouwelijke Italiaanse collega compenseert dat volledig en het eten is prima. De wijn trouwens ook en dat verleidt ons tot een doorsteekstruintocht dwars over de braakliggende velden terug naar Camping, je raadt het nooit, De Holterberg. Karin maakt zich ernstige zorgen: ‘lijken wij nu niet op die gehelmde monsters? Hebben wij nog wel enig respect voor de natuur? Vinden we de camping wel op deze manier’? Net voordat ik ‘drie keer ja’ wil roepen, grijpt het prikkeldraad me in de ballen.
Vrijdagavond 29 februari 2008
We stappen vroeg in de avond bij Gosse Terpstra weg richting Nijverdal. Zo’n vijfenveertig kilometer, een mooie afstand. We zijn het snel eens, ’t Grootte Veld biedt de meeste kans op een mooie plek voor de nacht.
Fascinerend om de wind aan te horen zwellen, eerst door de toppen van de bomen, dan door de lagere gedeeltes om daarna onvermijdelijk jouw tentje te pakken. De armen alvast uit de slaapzak om de tent omhoog te kunnen drukken mocht ie in elkaar zakken. Dat hoeft steeds net niet, de Lowland Conquest buigt diep, maar komt steeds weer terug in z’n oorspronkelijke vorm. Dit is spannend, dit is kicken. Kicken met Adje!
Maar een ander verhaal is het onweer. Want ver voor de eerste flits of klap is de lucht al vol met kleine ontladingen, alsof je elektriciteit in de lucht ziet stromen. Eerst twijfel je aan jezelf, maar na een voorzichtig ‘Karin, zie jij het ook’, weet je dat die witte beestjes niet alleen in jouw hoofd zitten. Na gerommel in de verte kan je de witte beestjes zelfs verklaren, knap, maar daarmee houden alle leuke verhalen wel zo’n beetje op. En wordt het een kwartier heel erg spannend daar in ‘the great wide open’. Gelukkig trekt het onweer langs- en niet pal over ons. De daarna gebruikelijke hoosbui komt nog wel over ons heen, maar die krijgen we nu graag op ons dak. En we slapen in voor een nu nog korte nacht.
We stappen vroeg in de avond bij Gosse Terpstra weg richting Nijverdal. Zo’n vijfenveertig kilometer, een mooie afstand. We zijn het snel eens, ’t Grootte Veld biedt de meeste kans op een mooie plek voor de nacht.
Fascinerend om de wind aan te horen zwellen, eerst door de toppen van de bomen, dan door de lagere gedeeltes om daarna onvermijdelijk jouw tentje te pakken. De armen alvast uit de slaapzak om de tent omhoog te kunnen drukken mocht ie in elkaar zakken. Dat hoeft steeds net niet, de Lowland Conquest buigt diep, maar komt steeds weer terug in z’n oorspronkelijke vorm. Dit is spannend, dit is kicken. Kicken met Adje!
Maar een ander verhaal is het onweer. Want ver voor de eerste flits of klap is de lucht al vol met kleine ontladingen, alsof je elektriciteit in de lucht ziet stromen. Eerst twijfel je aan jezelf, maar na een voorzichtig ‘Karin, zie jij het ook’, weet je dat die witte beestjes niet alleen in jouw hoofd zitten. Na gerommel in de verte kan je de witte beestjes zelfs verklaren, knap, maar daarmee houden alle leuke verhalen wel zo’n beetje op. En wordt het een kwartier heel erg spannend daar in ‘the great wide open’. Gelukkig trekt het onweer langs- en niet pal over ons. De daarna gebruikelijke hoosbui komt nog wel over ons heen, maar die krijgen we nu graag op ons dak. En we slapen in voor een nu nog korte nacht.
Dat had nog op het station van Nijverdal gekund, de plaats om te zijn voor de hangjongeren van het dorp. Maar dan hadden we ze eerst moeten uitleggen wat een struikrover is, want erg snugger zien ze er niet uit. Stoer doen is ook leuk in Nijverdal. Dat is bij hen bijvoorbeeld heel ‘hard’ fietsen maar dat dan in de eerste versnelling. Altijd al gedacht dat je ook stoer kon zijn zonder sigaret of brommer, maar nu weet ik eindelijk hoe het moet.
Het is nog een hele toer om met de trein weer in Vorden te komen, we hebben er drie nodig en doen er twee uur over. Maar dan kunnen we wel aan Gosse vertellen dat we terugzien op een geslaagde tocht!
Leendert P. Bakker, Amsterdam Zuidoost, juni 2008.
Het is nog een hele toer om met de trein weer in Vorden te komen, we hebben er drie nodig en doen er twee uur over. Maar dan kunnen we wel aan Gosse vertellen dat we terugzien op een geslaagde tocht!
Leendert P. Bakker, Amsterdam Zuidoost, juni 2008.
Zondag 2 maart 2008
We duiken vanaf de camping direct de bossen in. Tot nu toe hebben we een aardige variëteit aan landschappelijk schoon gehad. Tussen Vorden en De Berkel een fraaie afwisseling tussen bos, steppeachtige stroken gras en groene weiden. Soms ruig soms gecultiveerd.
Schoon is ook Karin op haar vagebond schoenen en haar borsten naar de hemel gericht. De goden tarten, ja!!
Na Laren een doorsteek naar Verwolde, maar daarna verwordt het van aardig tot saai. Wel ervaren we de voor ons verrassende overgang van asfalt naar zachte ondergrond, op het lange stuk richting noordoost, als heel erg prettig. Want door de dikke rode strepen op kaarten in de Pieterpadgids, kan je niet meer zien op wat voor type weg je komt te lopen!
Bij boerderij Drost kopen we bananen uit een onbemand stalletje, leuk! Niet lang daarna een heel fraai stukje langs de Schipbeek en wat ons daarna in Holten te wachten staat is je inmiddels bekend!
We duiken vanaf de camping direct de bossen in. Tot nu toe hebben we een aardige variëteit aan landschappelijk schoon gehad. Tussen Vorden en De Berkel een fraaie afwisseling tussen bos, steppeachtige stroken gras en groene weiden. Soms ruig soms gecultiveerd.
Schoon is ook Karin op haar vagebond schoenen en haar borsten naar de hemel gericht. De goden tarten, ja!!
Na Laren een doorsteek naar Verwolde, maar daarna verwordt het van aardig tot saai. Wel ervaren we de voor ons verrassende overgang van asfalt naar zachte ondergrond, op het lange stuk richting noordoost, als heel erg prettig. Want door de dikke rode strepen op kaarten in de Pieterpadgids, kan je niet meer zien op wat voor type weg je komt te lopen!
Bij boerderij Drost kopen we bananen uit een onbemand stalletje, leuk! Niet lang daarna een heel fraai stukje langs de Schipbeek en wat ons daarna in Holten te wachten staat is je inmiddels bekend!
Dat alles vergeet je direct als je ineens op de Holterberg staat. Je kan inderdaad kilometers ver kijken en het is heel verrassend zo hoog in de Lage Landen te staan! Dan volgt er een relatief saai bosintermezzo, maar direct daarna wel het visuele hoogtepunt van de tocht, over het Noetselerveld richting Nijverdal. Weids, ruig en spannend omdat je echt denkt dat er straks struikrovers uit de bosjes springen. Hierna dalen we langzaam af richting dorp en besprongen worden we niet.
Over de Holterberg, maart 2008